دروغ میگن اونا که میگن درمونِ دلتنگی دیداره! دلتنگی دردِ بی درمونه رفیق! التفاتی نکن به این حرفا! آدمِ دلتنگ هیچ وقت خوب نمیشه، حتی دیدن آدمی که دلمون براش تنگه هم روند کارش مثلِ آنتی بیوتیک نیست که میکروبای جمع شده تو بدن رو پرت کنه بیرون، مثل استامینوفنه که موقتا درد رو قطع میکنه! دیدار هم فقط میتونه بزنه رو دکمه استپ پیشرفتِ دلتنگی ، مگر نه چیزی که با گوشت و پوست و خونِ آدم قاطی شده، چیزی که به ذرات روح و روان آدم تنیده رو نمیشه هیچ جوره ازش جدا کرد. اینه که وقتی میبینیش هم یه آدمِ دلتنگی! حتی اگه هیچ فاصله ای بینتون نباشه، یه آدمِ دلتنگی که فقط روند پیشرفت دلتنگیش موقتا متوقف شده.
دنیا همینه! خاصیتش همینه، حد بضاعتش همینه، بنای دوست داشتن هاش رو روی هجران و دلتنگی بنا کردن! باور کن راست میگم، خودم شنیدم که حاج آقا میگفت "الهجران عقوبه العشق" ، اصلا این حاج آقا رو هم اگه قبول نداری، شعر امام علی (ع) که میگه "لِکُلِّ اجتماع مِن خَلیلَین فُرقه" رو چی بگیم؟ متاسفانه حقیقت همینقدر سخته!
در نهایت! دلتنگی همه جا رو پر میکنه. تک تک نورون ها، سلول های چشم، گوش، قلب، نمیدونی که همه جا! پخش میشه تو ذره ذره وجود
بعد دیگه اون تو نیستی که راه میری، نفس میکشی، غذا میخوری، مینویسی، فکر میکنی! اون دلتنگیه که راه میره، نفس میکشه ، غذا میخوره، مینویسه، فکر میکنه.
کم کم به جایی میرسیم که به جای اینکه به یه نفر بگیم: دل تنگتم، باید بگیم: دل تنگیتم دل تنگیتم دل تنگیت !
درباره این سایت